Η χώρα στρίβει...

Του Γιάννη Πρετεντέρη (www.tovima.gr)

Ξεκινώντας τον καινούργιο χρόνο, για ένα μόνο πράγμα μπορώ να δηλώσω βέβαιος: έφτασε πλέον η ώρα να ανακρίνουμε σκληρά τις βεβαιότητές μα ς. Να τις ανακρίνουμε πιεστικά και καθημερινά, χωρίς επιείκεια και χωρίς επιφυλάξεις. Διότι ο νέος κόσμος που εκκολάπτεται γύρω μας, ένας κόσμος μπερδεμένος και διφορούμενος, επιδέχεται πολλαπλές αναγνώσεις και αντιφατικές ερμηνείες. Από τη Γάζα και τα Εξάρχεια ως τη Γουόλ Στριτ.

Ακούω, ας πούμε, τους αβανταδόρους της «κοινωνικής εξέγερσης των νέων». Μιας εξέγερσης που, όπως φαίνεται, εκδηλώνεται καθημερινώς πλην εορτών, αργιών και εκπαιδευτικών διακοπών. Αλλά δεν ακούω να λέγεται ότι, την ίδια στιγμή, συσσωρεύονται καθημερινά τα συστατικά της μεγαλύτερης συντηρητικής αναδίπλωσης που έχει γνωρίσει η ελληνική κοινωνία. Μιας αναδίπλωσης η οποία δεν υλοποιήθηκε ακόμη σε πολιτικό επίπεδο επειδή καμία κομματική δύναμη και κανένας πολιτικός δεν έχει τη διάθεση ή τις προδιαγραφές να την εκφράσει.

Ολες οι έρευνες και όλες οι συναναστροφές στέλνουν τα ίδια μηνύματα. Ενα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας διαπερνάται από φόβο, ανησυχία, ανασφάλεια για το μέλλον του και για το μέλλον των παιδιών του.

Ενα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας αισθάνεται προσβεβλημένο από την ανομία, την αταξία, την ακαταστασία, την ακυβερνησία και την αναποτελεσματικότητα που βασιλεύουν.

Ενα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας έχει συνδέσει εδώ και μερικά χρόνια το πεδίο της πολιτικής με προστάγματα ηθικής και απαιτήσεις σεμνοτυφίας. Για σκεφτείτε: το πρότυπο του καλού πολιτικού δεν είναι πια η αποτελεσματικότητα αλλά «η σεμνότητα και η ταπεινότητα».

Ενα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας αισθάνεται απροστάτευτο και αφύλαχτο στον κόσμο που πρέπει να ζήσει. Τρομαγμένο απέναντι στην παγκοσμιοποίηση. Απροετοίμαστο στον ανταγωνισμό. Ασύμβατο με τη σύγχρονη εποχή.

Μια συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας δηλώνει έλλειψη εμπιστοσύνης στην πολιτική τάξη, στους θεσμούς της δημοκρατίας, στη συντεταγμένη πολιτεία, στους παράγοντες και στους μηχανισμούς της οικονομίας, στα μέσα ενημέρωσης. Πράγμα που σημαίνει ότι αυτή η συντριπτική πλειοψηφία στερείται σημείων αναφοράς, αποδοχής και έμπνευσης. Στερείται εκπροσώπησης.

Συγχωρέστε με αλλά τίποτε από όλα αυτά δεν προοιωνίζεται προοδευτικές αναζητήσεις και ανησυχίες. Το αντίθετο: την κοινωνία διαπερνούν αιτήματα αναδίπλωσης και αισθήματα συντηρητισμού. Η ελληνική κοινωνία δεν ανοίγει, κλείνει! Και οι κυρίαρχες τάσεις και εντάσεις τη σπρώχνουν να κλείσει ακόμη περισσότερο.

Απορώ που οι ατζέντηδες της «εξέγερσης» αδυνατούν να αντιληφθούν ότι ακόμη και τα πρόσφατα δραματικά γεγονότα πρώτα θύμωσαν και μετά δίχασαν. Οτι έφεραν στο προσκήνιο τους νέους, ναι! Αλλά και ένα αποκρουστικό συνονθύλευμα ανεξέλεγκτων πλιατσικολόγων, αγράμματων συνδικαλιστών, αδίστακτων δημοσιογράφων και ασυνείδητων παρουσιαστών. Ολων αυτών που κολακεύουν και εμπορεύονται τους νέους με όρους τηλεοπτικού πρωινάδικου ή Βουλής των Εφήβων.

Και ότι απέναντι σε αυτή την ετερόκλητη και αποκρουστική συμμαχία της υστέρησης και της καθυστέρησης υπάρχει μια κοινωνία που ασφυκτιά, που αγανακτεί, που εξοργίζεται. Που δεν θέλει να ζει σε συνθήκες καθημερινού εμφυλίου. Που δεν βλέπει το παρόν και το μέλλον μέσα από τις φαντασιώσεις του παρελθόντος. Που δεν θέλει τα παιδιά της να γίνουν όμηροι κανενός και που είναι έτοιμη να στραφεί σε όποιον της το διασφαλίσει.

Η χώρα στρίβει. Αλλά στρίβει σε διαφορετική κατεύθυνση από αυτήν που της δείχνουν οι πολιτικοί, τα κόμματα, τα μέσα ενημέρωσης... Η χώρα φοβάται, ανησυχεί, αγανακτεί, δυσκολεύεται. Η χώρα δυσφορεί με τον εαυτό της. Και επειδή η Ελλάδα δεν διαθέτει κανέναν Σαρκοζί για να εκφράσει το αίτημα της αναδίπλωσης με πολιτικούς όρους, δεν σας κρύβω ότι με τρομάζει ποιοι άλλοι και μέσα από ποιους δρόμους θα προσπαθήσουν να το οικειοποιηθούν και να το εκμεταλλευθούν.