Πώς καλλιεργήθηκε το μίσος

Του Γιάννη Μαρίνου

Εχει λεχθεί ότι «όταν ανοίγει ένα σχολείο κλείνει μια φυλακή». Σωστό. Αλλά υπό την επιφύλαξη του τι διδάσκεται στο σχολείο. Και εγώ ξέρω ότι κατά τα τελευταία τριάντα χρόνια δεν υπήρξε κόμμα, πολιτικός αρχηγός, πρωθυπουργός που να αποδοκιμάσει ευθέως και κατηγορηματικά το ποικιλότροπα προβαλλόμενο ρατσιστικό σύνθημα: «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». Ενα σύνθημα που διατυμπανίζουν οι κάθε τόσο διαδηλώνοντες. Δηλαδή θεωρούνται στο σύνολο οι υποτιμητικά αποκαλούμενοι μπάτσοι ως γουρούνια και δολοφόνοι (ακόμη και από την κρατική ΕΡΤ). Ολοι χωρίς εξαίρεση. Με αναίσχυντη ανοχή αν όχι ενθάρρυνση των αυτοαποκαλούμενων «προοδευτικών δημοκρατικών» δυνάμεων. Ακόμη και στα γήπεδα, όπου η πολυάριθμη αληταρία των οργανωμένων ή μη «φιλάθλων» βρίζει, δέρνει και καταστρέφει, είναι μόνιμη η απόφανση των αθλητικών ρεπόρτερ ότι η Αστυνομία είναι πάντα υπαίτια για τις αθλιότητες αυτές. Είτε διότι δεν επενέβη για να τις αποτρέψει, είτε επειδή με την κατασταλτική επέμβασή της εξαγρίωσε το αγνό φίλαθλο κοινό. Βεβαίως, όπως σε κάθε κοινωνική ομάδα, και στην Αστυνομία εκδηλώνονται από προδίδοντα την αποστολή τους άτομα απαράδεκτες έως εγκληματικές συμπεριφορές, που επιβάλλεται να τιμωρούνται με ιδιαίτερη αυστηρότητα. Αλλωστε και στους διαδηλωτές νέους μας συμπεριλαμβάνονται αλήτες, πρεζόνια, κλεφτρόνια που βρίζουν, σπάνε, κλέβουν, καίνε χωρίς αυτό να σημαίνει ότι όλα τα παιδιά έχουν ευθύνη για αυτές τις αξιόποινες συμπεριφορές.
Εύλογο είναι συνεπώς ένα πελώριο «γιατί συλλογική ευθύνη» για έναν θεσμό που νόμιμα ασκεί εν ανάγκη και βία για να προστατεύσει την έννομη δημοκρατική τάξη. Αλλωστε όλοι διακηρύσσουν ότι μετά το 1974 λειτουργεί πια ομαλά το δημοκρατικό μας πολίτευμα και συγκριτικά με άλλες χώρες ελάχιστα περιστατικά αστυνομικής βίας σημειώνονται και μάλλον περισσότερα θύματα έχει η Αστυνομία. Εν τούτοις καλλιεργείται και διδάσκεται το μίσος προς όλους τους αστυνομικούς. Οι εξηγήσεις είναι πολλές (εμφύλιος, διχασμός, χούντα). Σήμερα όμως η κυριότερη είναι προσχηματική και σχετίζεται με εκείνους που θέλουν ανεμπόδιστα να παραβιάζουν τους νόμους και τη συνταγματική τάξη ώστε να επωφελούνται ατιμωρητί από την παραβατικότητά τους (π.χ., το πανεπιστημιακό άσυλο ως καταφύγιο «επαναστατών» εκ του ασφαλούς ή το σπάσιμο βιτρινών και το πλιάτσικο). Την ίδια πλύση εγκεφάλου ασκούν πολλά ΜΜΕ, κυρίως τηλεοπτικά, που έχουν αυτοανακηρυχθεί σε εισαγγελείς και δικαστές και απειλούν, συκοφαντούν, καταδικάζουν. Ταυτόχρονα ενθαρρύνουν κάθε παραβατικότητα προκειμένου να έχουν υψηλότερη ακροαματικότητα και έτσι οι ιδιοκτήτες τους να εισπράττουν περισσότερα από διαφημίσεις και ηγεμονικές αμοιβές κάποιοι τηλεοπτικοί αστέρες. Συχνά μάλιστα εκβιάζουν, απειλούν ή προβάλλουν κόμματα και πολιτικές για ιδιοτελείς λόγους. Δεν έχει άδικο η Ενωση Αστυνομικών όταν καταγγέλλει « την πολιτική αφωνία και ατολμία του πολιτικού κόσμου που έχει καταλήξει σε δολοφονίες αστυνομικών» (δεκάδες έχουν προηγηθεί εκείνης του άτυχου νέου αστυφύλακα Αδαμάντιου Μαντζούνη). Και δικαιολογημένα ζητεί «να δοθείένα τέλος στην τρομολαγνεία των μέσων μαζικής ενημέρωσης,τα οποία φέρουν και αυτά σοβαρό μερίδιο ευθύνης,δεδομένου ότι διαρκώς προβάλλουν μια αρνητική εικόνα του έλληνα αστυνομικού».
Ετσι φθάσαμε στην αδίστακτη πια επανενεργοποίηση της τρομοκρατίας (αριστερής φυσικά), ως συνέχειας της «17 Νοέμβρη», η οποία από τύχη αποκαλύφθηκε και εν μέρει μόνο μπήκε στη φυλακή παρά τη λυσσαλέα ιδεολογική και νομική υποστήριξη της μαρξιστικής ιντελιγκέντσιας.
Αυτή η τελευταία και σήμερα στρατολογεί και καθοδηγεί (μέσω κομματικών συνδικαλιστών, δασκάλων, καθηγητών και λαϊκιζόντων δημοσιογράφων) την ανώριμη, εν μέρει δίκαια δυσφορούσα αλλά τραγικά παραπληροφορημένη νεολαία μας, που παίζει με τη φωτιά αυτοκαταστροφικά και προς χαράν των φασιστών κάθε χρώματος. Την ευάλωτη άλλωστε και ευκολόπιστη νεολαία χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιούν τα αντιδημοκρατικά καθεστώτα όπου γης (Χίτλερ, Στάλιν, Μουσολίνι, Μάο, Μεταξάς, Μπιν Λάντεν, Ταλιμπάν κτλ.) για να επιβάλουν την εξουσία τους, την εξουσία του τρόμου.

Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ