Το αδιέξοδο

Του Γιάννη Πρετεντέρη

Ενας «Εκατονταετής Πόλεμος» (για να δανειστώ τον εύστοχο χαρακτηρισμό του χθεσινού «Εconomist» ) δεν είναι ούτε μια απλή ούτε μια εύκολη υπόθεση. Αν δεν απατώμαι μόνο στην Ελλάδα και μόνο από ορισμένους το Μεσανατολικό επιλύεται καθημερινώς, και στο πόδι. Περιέργως, ο υπόλοιπος πολιτισμένος κόσμος δυσκολεύεται να στριμώξει τόσο αίμα και τόσα βάσανα στις απλοϊκές προκατασκευασμένες εξισώσεις της ελληνικής παρλαπίπας. Υπό αυτήν την έννοια δεν έχω καμία ιδέα πώς μπορεί να λυθεί το Μεσανατολικό. Και ούτε είναι η δουλειά μου να το λύσω. Μπορώ, όμως, με απόλυτη βεβαιότητα να περιγράψω πως ΔΕΝ θα λυθεί: δεν θα λυθεί διά της βίας, δεν θα λυθεί διά της εξουθενώσως του αντιπάλου, δεν θα λυθεί διά της απόλυτης επιβολής της μιας πλευράς στην άλλη.
Και ο λόγος είναι εξαιρετικά απλός. Επειδή καμία από τις εμπλεκόμενες πλευρές δεν είναι τόσο ισχυρή ώστε να συντρίψει οριστικά και τελεσίδικα τις άλλες. Ούτε pax israeliana ούτε pax arabica μπορούν να προκύψουν σε μόνιμη βάση.

Με αυτήν τη λογική διαπίστωση, νομίζω, μόνο οι παράφρονες μπορούν να διαφωνήσουν. Αλλά το πρόβλημα είναι ακριβώς αυτό: ότι στη Μέση Ανατολή μάλλον περισσεύουν οι παράφρονες και μάλλον σπανίζουν οι λογικοί. Γι΄ αυτό οι διαχωριστικές γραμμές εξακολουθούν να τίθενται με όρους «θύτη» και «θύματος», τη στιγμή που μέσα σε εκατό χρόνια ξεκαθαρίσματος λογαριασμών όλοι είναι και θύτες και θύματα ταυτοχρόνως.

Εξίσου απλοϊκή, όμως, είναι και η προτροπή «βρείτε τα!» που αποτελεί τη μόνιμη επωδό της διεθνούς κοινότητας κάθε φορά που το Μεσανατολικό μπαίνει σε θερμή φάση. Αν ήταν τόσο εύκολο να τα βρουν, θα τα είχαν ήδη βρει. Δεν θα περίμεναν να τους πει ο Σαρκοζί. Διότι το δράμα του Μεσανατολικού είναι ακριβώς αυτό που δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε όσοι το κοιτάμε με τα γυαλιά της ευρωπαϊκής ορθότητας: ούτε εύκοληούτε δύσκολη λύση υπάρχει στον ορίζοντα. Και γι΄ αυτό συγκρούονται μέχρις εξοντώσεως, ακόμη και εκείνοι που αντιλαμβάνονται ότι περισσότερο κινδυνεύουν να εξοντωθούν οι ίδιοι παρά να εξοντώσουν τον αντίπαλο. Είναι προφανές πως ούτε η Χαμάς θα εξαφανίσει το Ισραήλ, ρίχνοντας ρουκέτες στα χωριά, ούτε το Ισραήλ θα εξαφανίσει τη Χαμάς βομβαρδίζοντας τη Γάζα.

Από εκεί και πέρα αντιλαμβάνομαι το πλήρες και απόλυτο αδιέξοδο. Το δραματικό αδιέξοδο. Δεν έχω τίποτα να συνεισφέρω. Και όποιος δεν έχει τίποτα ουσιαστικό να συνεισφέρει καλύτερα να σιωπά παρά να κάνει επίδειξη ανοησίας και αγραμματοσύνης.

(Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ)